بررسی اثر تمرینات اکسنتریک و کانسنتریک بر نوسانات پاسجر در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

سابقه و هدف: حدود 7% جمعیت دنیا به بیماری دیابت مبتلا هستند و از عوارض گسترده آن رنج می برند. مطالعات متفاوتی درباره اثرات سودمند تمرینات هوازی و مقاومتی بر شاخص های نوسانات پاسچر در افراد و گروه های مختلف موجود است، ولی تاکنون بررسی در مورد، اثر تمرینات اکسنتریک به صورت اختصاصی بر میزان و سرعت جابه جایی مرکز فشار در بیماران دیابتیک، در دست نمی باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه اثر تمرینات اکسنتریک و کانسنتریک بر شاخص های کینتیک بیماران دیابتیک نوع 2 می باشد. مواد و روش ها: 28 بیمار مذکر و مونث با میانگین سنی 79/51 سال مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مرکز تحقیقات توان بخشی عصبی عضلانی دانشگاه علوم پزشکی سمنان به طور تصادفی در دو گروه تمرینات اکسنتریک و تمرینات کانسنتریک با استفاده از تردمیل قرار گرفتند. میزان جابه جایی در دو جهت قدامی– خلفی و داخلی– خارجی و سرعت جابه جایی در دو جهت قدامی- خلفی و داخلی- خارجی، قبل و بعد از دوره مداخله در هر دو گروه اندازه گیری و مقایسه گردید. یافته ها: یافته ها نشان می دهد که تمرینات اکسنتریک نسبت به تمرینات کانسنتریک باعث کاهش معنی داری در میزان جابه جایی مرکز فشار پا در دو جهت قدامی-خلفی (016/0=p) و داخلی-خارجی (005/0=p) و هم چنین سرعت جابه جایی مرکز فشار پا در دو جهت قدامی-خلفی (020/0=p) و داخلی-خارجی (037/0=p) می شود. نتیجه گیری: از یافته های مطالعه ما به نظر می رسد که تمرینات اکسنتریک موجب بهبود معنی دار نوسانات پاسچر نسبت به تمرینات کانسنتریک در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می گردد